Spektakl mówi o obrzędach i zwyczajach towarzyszących świętu Wielkiej Nocy. Zapoznajemy dzieci z rozmaitymi tradycjami wielkanocnymi z terenów całej Polski. Przypominamy obyczaje wiosenne, mające zapewnić zdrowie i obfite plony. Niektóre z nich są nieznane szerzej, gdyż występują tylko w określonym regionie np. znane ze wschodniej Polski bicie jajkami.
W spektaklu staramy się oprócz zwyczajów ludowych przypomnieć zanikające polskie słownictwo, dlatego mówimy o płanetnikach, wodnicach, rusałkach, boginkach, o wiosennych marzannach, niebezpiecznych strzygach i domowych, bardzo pożytecznych ubożętach, które we wszystkim pomagają.
Cały spektakl tworzony jest przy współudziale dzieci. Dzieci naśladują szum drzew, plusk strumienia, odgłosy ptaków i zwierząt. Stają się też elementami scenografii np.: dzieci razem z aktorami tworzą las – wstają, podnoszą ręce, ruszają paluszkami jak liśćmi i szumią lub udają fale i plusk wody.
Głównym bohaterem spektaklu jest Małe Leśne Licho. Pojawiło się na świecie bardzo dawno temu i nic wie o Wielkiej Nocy. Spowoduje swą niewiedzą wiele zabawnych perypetii. Popadnie w konflikt z Panem Ślimakiem, a pomogą mu Malarz Jan Zając i Puchacz Radowid. Razem z nimi dzieci nauczą się zdobić pisanki, szykować wielkanocny koszyczek i przygotowywać świąteczne śniadanie.
Akcja toczy się wartko, jest zabawna, a postacie są wyraziste i dobrane na zasadzie kontrastu. W przedstawieniu panuje radosna, wiosenna atmosfera, którą podkreśla barwna scenografia.
Tekst: Zofia Mróz,
Muzyka: Krzysztof Piskadło,
Reżyseria: Krak Palmowski,
Scenografia i kostiumy: Joanna Wójcik